Her gün, her umut dolu gün-bundan iki ay önce yazmış olsaydım bunu her Allah’ın belası gün derdim- bir kez daha seni görmeyi, bir kez daha adını canıma katarcasına söylemeyi ve bir kez daha göğsümün sağ yanındaki boşluğu o kocaman, beni içine kat sözleriyle haykıran kalbinle doldurmak için açıyorum gözlerimi, bu gri şehrin gri sıradanlığına. Kelimelerim bir sana, haykırışlarım bir sana, isyanlarım, bastırışlarım, küsmelerim ama tüm bunları kendi içine hapsedip çarpımlarını sıfıra indiren sevişlerim bir sana. Gözümü kapatıp dinlediğim her şarkıda sana ağlıyorum. Ben vücudumu sana adıyorum. İçimde bir adam var beni sana bağlayan, hayatın ve benim ürettiğim tüm boşvermişliği, benim sana ulaşmamı engelleyen tüm can yakıcı şeyleri yutup yok eden. Ben sana durmadan, yılmadan ve hep ilk anlarımızın ilkliğiyle, tüm seni seviyorum çığlıklarımla geliyorum. Bekle, uzaklaşma, özletme.